De Vlaamse canon moest vorm geven aan de Vlaamse identiteit en een stap zijn richting Vlaamse natievorming. Het is in ieder geval een werkstuk waar we trots op mogen zijn, aldus N-VA minister Weyts. Maar van die Vlaamse identiteit of natievorming is weinig of niets terug te vinden, vindt Vlaams volksvertegenwoordiger Filip Brusselmans (Vlaams Belang). Hij is te gast in onze studio.
Eindelijk is hij er: de Canon van Vlaanderen. Op vraag van de Vlaamse Regering heeft een select clubje van academici de geschiedenis van Vlaanderen in 60 vensters gegoten: van de oermens, over de Vlaamse primitieven, de Guldensporenslag, de wereldoorlogen tot Ons Kookboek. De canonschrijvers werden in het begin verweten een nationalistische agenda te dienen. Maar sinds het verschijnen van de canon, is die storm van kritiek bijna volledig gaan liggen, hoewel niet bij iedereen. “Er wordt gedaan alsof de Canon van Vlaanderen de nieuwe bijbel is, dat is het natuurlijk niet. De Vlaamse canon moest een bouwsteen zijn voor de verdere uitbouw van onze natievorming, maar dat is het niet. Het verstrekt niet onze Vlaamse identiteit”, klinkt het bij Vlaams volksvertegenwoordiger Filip Brusselmans (Vlaams Belang) in Studio Vlaams Parlement.
De Vlaamse canon is bijzonder breed, maar volgens Brusselmans zijn er toch enkele hiaten. Zo kreeg de kolonisatie van Congo en de Belgische grondwet een plaats in het werkstuk, keuzes waar Brusselmans niet achter staat. “De Belgische grondwet en het Belgische juk heeft vooral voor de onderdrukking van de Vlaming gezorgd. Dat is niet iets dat ik in een Vlaamse canon zou zetten”, zegt Brusselmans. “Als het gaat over de Vlaamse geschiedenis blijft men heel vaag maar wanneer het gaat over kolonialisme of LGBTQI-aangelegenheden dan wordt de toon anders, activistischer. Het kader had beter afgebakend moeten worden.”